دین آنلاین - 11 ماه پیش

سروش دباغ: هر چند در دهة هفتاد شمسی آثاری چند دربارة فلسفة مارتین هایدگر، فیلسوف بلند آوازة قرن بیستمی خوانده بودم؛ اما آشنایی جدّی من با او از بیبست و دو سال پیش آغاز شد، روزگاری که برای ادامة تحصیل در رشتة فلسفه عازم انگلستان شدم. به رغم اینکه درس و مشق فلسفی‌ام در آن سالیان در سنت فلسفة تحلیلی رقم خورد و به قدر وسع در آن فضا می‌خواندم و می‌آموختم و مشغول نگارش رسالة دکتری بودم؛ اما از بخت بلندم، دانشگاه واریک(Warwick) از معدود دپارتمانهای فلسفه در انگلستان بود که فلسفة قاره‌ای نیز در آن رونق داشت. از این‌رو، در آن ایام فرصت را مغتنم شمرده و در کلاسهای «پدیدار شناسیِ هوسرل»، «هستی و زمانِ» هایدگر، «تبار شناسی اخلاقِ» نیچه و... شرکت می‌کردم، از اساتید مجرب و کار آزموده می‌آموختم و انبان ذهنِ خود را از نگره‌های این سنت فلسفی نیز می‌آکندم. اکنون که به پسِ پشت می‌نگرم، می‌بینم اولین جرقه‌های عبور از دوگانة فلسفة تحلیلی/ فلسفة قاره‌ای که روزگاری چه در اروپا و چه در میان ما سویه‌های سیاسی-اجتماعیِ پررنگی داشت، و گشودگیِ جدّی نسبت به آثار فلاسفة هر دو طایفه، از همان دوران در ضمیرم شعله ور شد.

آخرین اخبار

برچسب‌ها:   

هایدگر

 | 

اگزیستانسیل

 | 

آشکارگیِ

 | 

اقناعی

 | 

روایی

 | 

منابع خبری