دین آنلاین - 6 ماه پیش

چگونه می‌توان انسان را به ایمان آوردن “مکلف” کرد، در حالی که ایمان یک باور قلبی و درونی است و به نظر می‌رسد خارج از حیطه‌ی اراده و اختیار ما قرار دارد؟ این پرسش بنیادین، معضلۀ اصلی مقالۀ حاضر است. قرآن کریم، از یک سو، ایمان را والاترین فضیلت بشری و شرط لازم برای رستگاری معرفی می‌کند و از سوی دیگر، انسان‌ها را به داشتن ایمان فرا می‌خواند. اما آیا این تکلیف، با ماهیت غیرارادی باور و اعتقاد، در تعارض نیست؟ دکتر حمید وحید دستجردی، در این مقاله، با رویکردی فلسفی و با استناد به آیات قرآن، به این مسئله می‌پردازد و دو راه حل مجزا ارائه می‌دهد: نخست، با تحلیل خاصی از مفهوم ایمان، جنبه شناختي آن را “پذیرش” یا “فرض” در نظر مي‌گيرد که حالات ذهنی اختیاری هستند. دوم، با بررسی مفهوم “اختیار در باور”، استدلال می‌کند که مسئولیت معرفتی، حتی بدون کنترل مستقیم بر باورها، تصورپذیر است. این مقاله، با بررسی هنجارهای معرفتی و با تکیه بر آیات قرآنی، تلاش می‌کند تا به فهمی روشن از مفهوم “ایمان تکلیفی” در قرآن دست یابد و راه را برای درک بهتر فرمان خداوند به ایمان گزاره‌ای به او هموار سازد.

آخرین اخبار

برچسب‌ها:   

راه‌بردن

 | 

معنای

 | 

ایمان

 | 

تکلیفی

 | 

منابع خبری