دین آنلاین - 3 ماه پیش

«اخلاق‌درمانی» به‌مثابه پارادایمی انقلابی در مواجهه با بحران‌های معرفتی عصر حاضر، با تلفیق سه‌گانهٔ «فلسفه اخلاق»، «علوم اعصاب فرهنگی» و «انسان‌شناسی آموزشی»، چارچوبی نوین برای بازتعریف نسبتِ اخلاق و معرفت در ساحت‌های علمی و اجتماعی ارائه می‌دهد. سیدیاسین حسینی در این متن با عبور از خوانش‌های کلاسیکِ اخلاق‌محور، واکاوی می‌کند که چگونه «عقلِ اخلاقی» می‌تواند در برابر چالش‌های سه‌گانهٔ مدرنیته—«مرگ حیات اخلاقی»، «گستاخی اومانیستی»، و «تئاتر اخلاق نمایشی»—به سپری معرفت‌شناختی بدل شود. با استناد به آرای فیلسوفانی چون لویناس («اخلاق بهمثابه فلسفهٔ اولی») و یافته‌های نوروساینس («تقویت مسیرهای عصبی قشر پیش‌پیشانی через تمرین‌های اخلاقی»)، نویسنده مدلی عملیاتی برای تحول نهادهای آموزشی پیشنهاد می‌کند؛ مدلی که در آن «کارنامهٔ اخلاقی» و «جمهوری اخلاقی علمی» نه‌تنها به بازتولید معرفت اصیل می‌انجامد، بلکه «بت‌های فرهنگیِ» حاکم بر فضای دانشگاهی را ابراهیم‌وار درهم می‌شکند. این جستار، درنهایت، پاسخی است به این پرسش بنیادین که آیا می‌توان با «اخلاق‌درمانیِ ساختاری»، از فروکاستِ حقیقت به ابزارِ قدرت در نظام‌های پساحقیقت جلوگیری کرد.

آخرین اخبار

برچسب‌ها:   

اخلاق‌درمانی

 | 

فرهنگ

 | 

منابع خبری