دین آنلاین - 3 ماه پیش

فرامرز معتمددزفولی در این مقاله به کندوکاو معناشناختی واژه «سَبح» در قرآن می‌پردازد و با ریشه‌یابی این مفهوم، فاصله هرمنوتیکی میان برداشت‌های مفسران متأخر و زمینه اولیه متن را آشکار می‌سازد. نویسنده با تکیه بر پدیدارشناسی واژگانی و تحلیل بینامتنی نشان می‌دهد که «سَبح» در اصل به معنای «شناوری در آب» است، اما در گذر زمان به «ستایش و تسبیح» تحول یافته است. این تحول معنایی، ناشی از دور شدن مفسران از کیهان‌شناسی آب‌محور قرآن ــ که متأثر از اساطیر بین‌النهرین و عهد عتیق است ــ و جایگزینی آن با نجوم افلاک‌محور بطلمیوسی است. معتمددزفولی با بازخوانی آیات مرتبط با آسمان، زمین و آب، الگویی نوین از جهان‌شناسی قرآنی ارائه می‌دهد که در آن اجرام آسمانی در دریایی کیهانی شناورند و «تسبیح» آنها نه گفتاری صرف، بلکه حرکتی فیزیکی در این نظام هستی‌شناختی است. این پژوهش با عبور از خوانش‌های متعارف، تلاش می‌کند با تعلیق پیش‌فرض‌های مدرن و بازگشت به زمینه تاریخی متن، لایه‌های پنهان معنا را در نسبت آب، آسمان و عرش الهی بازنمایی کند.

آخرین اخبار

برچسب‌ها:   

کاوشی

 | 

پدیدارشناسی

 | 

کیهان‌شناسی

 | 

منابع خبری